Orsak!

Hoi, dette var nesten ny personleg rekord i å ikkje skrive i bloggen sin. Eg lova å skrive ein fullstendig og gjennomgåande rapport om turen min til Roma, med både bilete og skildringar, samt tre kilo gull og eit halvt hektar med grøn skog. Det vart det altså ikkje noko av. Det er fleire grunnar til det, først og fremst skule, der eg har hatt to fælslege eksamenar som no endeleg er forbi. Eg har også følt at livet mitt har gått litt i stampe dette semesteret og at ting ikkje har gått sann som det burde gå. Uansett no er eg klar for juleferie og avslapping, noko eg synast eg har fortent, kanskje for første gong her i livet.

Vi snakkast,
Erlend

"Dr. Kelso: In order to save us some time, I shall be calling all the males "Daves" and all the females "Debbies".
Debbie: Debbie is actually my name!
Dr. Kelso: Then in fairness to the others, you will be "Slagathor"."
-Scrubs

Dersom ein har hund...

...bør ein ikkje ta bussen. Berre så det er sagt.

Med det ute av verda kan eg berre få beklage for mangel på oppdateringar her på Krakereiret i det siste. Dessverre har skulearbeid truffe meg som eit tonn med murstein og eg har havna litt bakpå. Heldigvis er eg litt asjur igjen no, og kan difor få oppdatert den kjære bloggen min.

(Dessutan såg eg at alle dei andre bloggane eg les har oppdatert seg før min, og derfor kjente eg presset).

Uansett, kva er nytt sidan sist? Vel, eg var på Raptus, teikneseriefestivalen i Bergen denne vekas, saman med Erlend, Rita og David, noko som var utruleg artig. For å vere heilt ærleg må eg innrømme at det artigaste var ikkje å høyre på foredraga eller møte teiknarane, men derimot å tilbringe ei helg saman med gamle vener. Eg fekk den andre Eon-boka signert, men Mads Eriksen hadde ikkje tid til å signere M-boka eg kjøpte (buuu!).

Uansett, no på laurdag reiser eg til Oslo der eg skal overnatte ei natt hjå Ole Kristian, før eg og min fader dreg avgarde til universets sentrum, nemleg metropolen Roma. Det blir ei heilt fantastisk helg, med kunst og kultur frå morgon til kveld. Vent dykk ein stor rapport med både bilete og skildringar når eg kjem heim.

Vi snakkast,
Erlend

"The great Beast is come, devourer of worlds."
-3rd edition Tyranid Codex

Lists: Del Drei

Har det gått to veker allereie sidan forrige innlegg!? Jaja, eg får vel halde fram med mine lister, og i dag er det ei liste over personar som er fantastiske.

1. Robert Llewellyn
2. Jørgen Christian Meyer
3. Harald Eia
4. Erlend Loe
5. Christian S. Valeur
6. Ryan North
7. Bård Tufte Johansen

Det var kanskje den kortaste lista eg har laga, men ei liste over fantastiske personar kan ikkje vere for lang (ein kan eigentleg sjå på denne lisat som ei "best of the best"-liste). Forresten kan de sjå at den ikkje inneheld nokon kvinner. Grunnen til dette er at eg ikkje har så mange kvinnelege idol. Kanskje de lesarar kjem på nokon? I så fall berre legg igjen ein kommentar, og så skal eg sjå på det.

Vi snakkast,
Erlend

CAT: What? Am I the only sane one here? Why don't we drop the defensive shields?
KRYTEN: A superlative suggestion, sir, with just two minor flaws. One, we don't have any defensive shields, and two, we don't have any defensive shields. Now I realise that, technically speaking, that's only one flaw but I thought it was such a big one it was worth mentioning twice.

-Red Dwarf

Lister: Part Deux

Eg tenkte å overraske alle med å publisere ei liste over interressante plassar eg har vore opp gjennom livet mitt.

1. Nissemuseum i Drøbak.
2. Rundebranden.
3. Dinosaurpark i Tyskland.
4. Porto Garibaldi i Italia (x2)
5. Santa Monica Beach i Los Angeles
6. Ewood Park i Blackburn, England
7. Loch Ness i Skottland
8. Austefjorden
9. Hollywood Walk of Fame.
10. Raptus, teikneseriefestivalen i Bergen.
11. San Marino
12. Universal Studios og såg på Jurassic Park-kulissar!
13. St. Peterskyrkja i Roma

Det var det for denne gong. Den neste lista kjem når den er ferdig.

Forresten, nå gjekk det nettopp ein persom utanfor huset mitt, som eg først trudde var ein dverg, men som viste seg å vere ei lita jente. Det var litt skuffande.

Vi snakkast,
Erlend

"Kattekvinnen heter jeg,
jeg er ganske, ganske farlig.
Men viss du klapper pelsen min,
da klorer jeg deg!
Shhhhhh!"
-Kattekvinnen, Åpen Post

Welcome back to the land of the living

Velkomen tilbake til sesong 2 av Krakereiret, eller Krakereiret v2.0. Eg kan vel byrje heile sesongen med ei lita forklaring på kvifor dette avbrekket skjedde akkurat denne sommaren. Svaret e enkelt at sidan den verkelege Erlend ikkje har hatt noko som helst slags ferie, så syns eg at den virtuelle Erlend kunne ta seg usle tre månadar fri. Men no er altså både den verkelege og den virtuelle Erlend tilbake på verdsveven.

Eg får starte den nye sesongen med å fortelje litt om kva eg har gjort denne "ferien". Eg har først jobba i fire veker med å klippe gras og male hus, ein jobb eg trivdest godt med, mykje på grunn av det fine veret og mykje godt selskap. Den andre jobben min var litt meir problematisk. Då jobba eg nemleg på ein sjukeheim med gamle og ikkje minst demente menneske, noko som kan vere relativt slitsamt for ei sart gutesjel på berre einogtjue år. Dei seks vekene eg jobba der var nokre av dei mest keisame dagane eg har opplevd, men pengar vart det iallefall av det.

Men det har ikkje berre vore tråkigt denne sumaren. Allereie i den første helga av "ferien" min tok eg turen til Oslo for å delta i Reunion med resten av kullet mitt på folkehøgskulen. Dette var eit hyggeleg møte med venar som eg ikkje hadde sett på over eit år. Flott ver var det også. Det andre artige som skjedde denne sumaren var bursdagen min. Den vart i år feira på Eiksund med brask og bram. Fint ver var det og.

Slik var altså sumaren min. To artige helger og ti veker med konstant slaveri. Men no er eg tilbake i Bergen og ser fram til nye utfordringar og ikkje minst regelmessige oppdateringar her på Krakereiret.

Vi snakkast,
Erlend


Edit: No har ein vaken lesar opplyst meg at eg har hatt tre artige helgar denne sumaren, ikkje berre to. Eg har sjølvsagt gløymt den flotte helga eg hadde då Postgirobygget gjeste Fosnavåg og spelte opp til dans.

"Shhhhhh!"
-Kattekvinnen, Åpen Post

The end of an era

Der var årets første og siste eksamen unnagjort. Min første universitetseksamen og min første eksamen på to år gikk veldig bra. Eg synast at eg fekk vist det eg kunne, og då kan eg vel eigentleg ikkje klage.

Ellers har jo dei siste dagane gått med til mykje lesing, sjølv om eg fekk meg ein flott tur til Førde forrige helg der eg åt kaker. Gode kaker, for den saks skyld. Meir er det vel ikkje å sei om det.

Om litt over ei veke tek arbeidslivet til igjen for meg, noko eg ikkje ser fram til i det heile tatt. Over to månadar med blodslit og ingen ferie. Ja ja, eg har jo ferie resten av året. Uansett så skal det bli artig å kome heim att, sjølv om det neppe vil ta mange vekene før eg er lei av Sunnmøre igjen og vil tilbake til Bergen. Den neste veka skal eg iallefall bruke til å slappe heilt av, noko eg synest vil vere fullt fortent.

Vi snakkast,
Erlend

"Women! There is no time talking about feelings now! We're doing SCIENCE!"
-Ryan North

Historia om korleis Erlend Håberg feira 17. mai

For oss som er tidlegare korpsmusikantar er 17. mai ein problematisk dag. Fordi vi har ikkje minna om is og kaker frå barne- og ungdomstida i vakkert solskinn, men hagl, kulde og eviglange talar. Så det er ikkje så rart at eg har eit heller anstrengt forhold til nasjonaldagen vår.

Difor var det at i året 2007 at jarl Erlend Böse av Sunnmøre, son av kong Helge Storböse, ikkje nytta høvet til å gå i tog og rope hurra, noko som kunne tatt bergensarane fulstendig på senga og gitt jarlen stor ære i augo åt gudane. Men det gadd han ikkje, så han vart heime og las til eksamen og vaska kle...The end.

For dei som hadde ønska å få del to av lista mi so må eg berre beklage. Den er ikkje ferdig enno.

Vi snakkast,
Erlend

"Let it wither on the ground, treat it like a plague you found"
-Bruce Dickinson, Chemical Wedding

Lister: Part 1

Eg har tenkt å gjere noko som min namnebror Erlend Loe populariserte på midten av nittitalet med boka si Naiv. Super, nemleg skrive lister. Dette er del Ein: som er ei liste over det eg har.

1. Sombrero
2. Miniatyrmodellar til ein verdi av fleire titals tusen kroner
3. Studielån
4. Ipod
5. Monty Python boks
6. Venar i nesten alle større byar i Noreg
7. Komplett Iron Maiden cd-samling
8. Fjellsko
9. Romanutkast (dårleg)
10. Lipsyl
11. Eit naivt forhold til døden
12. Signert M-blad
13. Ein rollespelkarakter som manglar venstre fot og høgre arm.
14. Lexicanum-pris etter Winter War IV
15. Ei (for augneblinken) rein leiligheit
16. Eigen blogg
17. Tru på meg sjølv
18. Ei påbegynnt bachelor-grad i Antikke Studier

Der var del ein ferdig. Del to kjem når den er ferdig, ingen vits å setje ein tidsfrist eg ikkje kan halde.

Vi snakkast,
Erlend

"Nothing lasts forever but the certainty of change."
- Bruce Dickinson, Inner Space

Berre litt informasjon

Eg er ikkje død.





Tusen takk.

-Erlend

"Happy Dog the happy dog is the happiest dog on his street! He loves to play in the grass. Everyone you know will one day be dead. Happy Dog loves to play fetch with a young boy named Timmy. Timmy is Happy Dog's best friend. Timmy is made out of meat. Your whole family is made out of meat."
-Dinosaur Comics

I'm back, and better than ever!

Beklager igjen for manglande innlegg dei siste vekene, men eg har som nokre kanskje veit vore frykteleg opptatt. Fram til fredag var det fullt kjør med siste innspurt i latinen, som vart avslutta med ei totimersprøve som det gikk ganske så bra på. Så kunne eg byrje på det morosame!

The warhost of the Eldar craftworld Ashafar-Dras on display

For i denne helga har Kraken vore supernerd, og deltatt i den største turneringa for Warhammer 40 000 i Bergen. 6 kampar på 2 dagar, med sosiale aktivitetar på laurdagskvelden. Eg endte på 14. plass av 23 deltagerar, der mine tapre Eldars fikk rundjuling av både Space Marines, Necron og Chaos Marines. Men men, det var utruleg artig og eg spelte 6 utrulege kampar mot 6 utrulege motstanderar.

Og ikkje nok med det, eg vann faktisk min første warhammer relaterte trofe, då eg vann den forgjetne Lexicanum-prisen, altså quizmasterprisen. Det var uventa og flott.

Bilete frå premieutdelinga

Ellers vil eg gi dykk ei lita overrasking fordi de ikkje har forlatt bloggen min fullstendig: linkar til ting eg synest er morosame. Den første er frå sida Superdickery.com, ei side dedikert til å bevise at Supermann oppfører seg som ein dritsekk mykje av tida. Dette er mitt favorittbilete på den sida. Den andre er frå Youtube og du kan nesten seie at den er dedikert til Ingvil, veslesysta mi. Nyt denne flotte videoen.

http://superdickery.com/dick/123.html
http://www.youtube.com/watch?v=TfpuN2XQ4f4

Vi snakkast,
Erlend

Pinky: "What are we going to do tonight, Brain?"
The Brain: "The same thing we do every night, Pinky. Try to take over the world!"
-Pinky and the Brain

Free the kraken!

Eg las nettopp på vg sine "eminente" nettsider at ein kjempeblekksprut har blitt fanga av Newzealandske fiskerar utanfor Antarktis.

http://www.vg.no/pub/vgart.hbs?artid=155640

Vitskapsmennene kan kalle det ein "Mesonychoteuthis hamiltoni" så mykje dei berre vil, men vi veit vel kva dette eigentleg er, ikkje sant kjære lesarar? Jo, det er ein juvenil krake som har forvilla seg vekk frå reiret åt mor si. Kraken er allereie ein utryddnigstrua dyreart, og slik rovfagst som dette her må ta slutt sporenstreks, ellers vil det få enorme konsekvensar for oss alle her på jorda. Til slutt vil nemleg Stor-Kraken reise seg, og stakkars den som er ute med fiskebåt då!

Uansett, eg stemmer for totalfreding i alle arktiske farvatn (alle veit jo at kraken likar seg best i kalde farvatn, altså rundt nord- og sørpolen), slik at denne unike og fantastiske arten kan halde fram med å fascinere menneskeheita i fleire generasjonar framover.

Vi snakkast,
Erlend

"Nobody expects the Spanish Inquisition!"
-Micheal Palin, Monty Python's Flying Circus

Ave Caesar! Morituri te salutant!

Fancy tittel, ikkje sant? Joda, her i Bergen går no dagane slik dei har gått i det siste: med latin og Monty Python. Eg har no fått sett alle episodene bortsett frå tre frå den store boksa mi. Hipp Hurra (x3) for det!

So anyway, i dag skjedde det noko merkeleg på vei heim frå universitetet. Eg vart stogga av to unge jenter (ikkje så merkeleg det, med tanke på min eminente fysikk og mandige sjarm) som spurte om dei kunne få be for meg. Eg vart litt fortumla med det første, men gikk no med på at det kunne dei berre gjere. Det er jo ikkje dumt å heilgardere seg sann i tilfelle.

Men då eg gjekk derifrå måtte eg tenke meg om. Ser eg ut som ein fyr som er så uansvarleg at folk må be for meg så eg ikkje skadar meg sjølv eller andre? Er eg ein uansvarleg person? Her må det oppvask og personleg sjølvransaking til! Men først, litt meir Monty Python...

Vi snakkast,
Erlend

"Does your wife "go", eyh? Know what I mean? Nudge nudge, wink wink, grin grin, say no more."
-Eric Idle, Monty Python's Flying Circus

And now for something completely different...

A man without any money.

Eg beklagar for manglande oppdateringar her på Krakereiret i det siste, men eg har vore opptatt med to ganske forskjellige ting som har tatt mykje av konsentrasjonen min.

Det første er at Latinen tek meir og meir tid ettersom mars og slutten på Lat 101 nærmar seg. Eg kan sjeldan ta ein ein dag fri frå pugging av gloser og kasus til å skrive i bloggen min. Dessutan er det ny prøve i morgon som har tatt opp mykje av tida mi denne helga.

Den andre tingen er mykje artigare, noko de bør forstå etter å ha sett dette biletet:

Jau, Kraken har kjøpt seg The Complete Monty Python's Flying Circus 16 ton Megaset. Det kosta meg 700 rublar, men er verdt kvar ein einaste penny. 16 dvdar med 45 episodar med Flying Circus pluss 2 dvdar med ekstramateriale (inkludert Live at the Hollywood Bowl og Live at Aspen) gjer at denne boksa er noko av det kjæraste eg eig.

Her ser de Monty Python boksa mi ligge og sove i senga mi (sjølv må eg ta til takke med det skitne golvet mitt).

Det var alt for denne gong. Eg vonar og håpar på at det ikkje blir så lenge til neste oppdatering.

Vi snakkast,
Erlend

"Albatross!"
John Cleese, Monty Python's Flying Circus

Draumar og fantasiar

No har det vore ei aldri så lita stund sidan Krakereiret har vore oppdatert, og eg må berre ta sjølvkritikk for det. Men saka er nemleg slik at eg har ein veldig god grunn: Eg har vore dauden nær! (DUNN DUNN DUNN!) I løpet av dei siste dagane har eg og sjølvaste mannen med ljåen kjempa om mitt framhald på planeten Tellus.

Det heile starta på onsdag formiddag på Sydneshaugen skule. Eg hadde LAT101 og hadde akkurat fått bekrefta at eg hadde stått med glans på den første latinprøva, og eg følte meg i godt slag både psykisk og fysisk. Noko den kosmiske balansen sjølvsagt ikkje kunne la gå ustraffa hen, så han sendte meg likegodt ein influensa frå ragnarok med ein einaste gong. Virkninga kom augeblikkeleg! Mandlane mine este opp (eg trur det var mandlane, men kva veit eg. Eg er ingen doktor), halsen tetta seg igjen og heile rommet rundt meg byrja å spinne. Så det bar rett heim for å slappe av og "bli betre". Merk hermeteiknet, for no kjem det beste.

Den natta sov eg elendig. Først klarte eg ikkje å sove fordi eg kun tenkte på boka eg nettopp hadde lese (Dark Tower-serien av Stephen King), og når eg endeleg fekk sove drøymde eg heile tida. Ingen av desse draumane er viktige, eller er dei draumane eg tenkte på i tittelen, men eg trur dei la opp til det som skjedde etterpå.

For i 6-7 tida på morgonen (eit ikkje-tidspunkt på mi klokke) stod eg forvirra og skremt opp av senga. Eg hadde fått eit syn. Verda helt på å gå under, og det einaste som kunne stogge det, var å gå inn på Eirik sitt rom og vekkje han. Eg vil ha det heilt klart at eg VAR vaken her, og eg gjekk ikkje i søvne. Der stod eg altså, i berre ein boxershorts, og skulle til å opne Eirik si dør. Då kom eg endeleg til meg sjølv forstod eg veldig lite, eg gjekk inn på rommet mitt, skrudde på datamaskina mi og la meg igjen. Den dag i dag lurer eg framleis på kvifor eg måtte vekkje Eirik når verda gjekk under. Sannsynlegvis er grunnen at dersom verda skulle gå under, er det fordi Eirik har gjort noko gale igjen.

Når eg vakna dagen etterpå, vart eg liggjande lenge å tenke på kav i alle dagar som hadde skjedd her. Konklusjonen var at dette måtte vere ein feberfantasi. Eg følte meg med ein gong betre, fordi eg har aldri hatt ein feberfantasi før og det får meg til å føle meg spesiell. Hipp hurra for å vere spesiell!

Eg har også hatt eit par merkeleg draumar i det siste. For eit par dagar sidan drøymte eg at eg var publikum på America's Funniest Home Videos, men alt dei gjorde var å spele Living After Midnight av Judas Priest. Dessutan vart det klart at min Morfar var kongen Vestlandet, og at eg var veldig vikteg i det politiske spelet. Det var veldig merkeleg, men artig óg, ikkje minst fordi eg kunne kommandere folk til å gjere det eg ville. Den andre draumen som eg skal fortelje om hadde eg i natt. Den var nesten eit framhald frå ein draum eg har hatt før. I desse draumane er eg bassist i Iron Maiden (sjølv om folka eg spelar med skiftar mellom Iron Maiden medlemmane, folk frå folkehøgskulen og dei eg spelar warhammer att med) og vi spelar for eit lite og utakknemleg publikum. Av ein eller annan grunn så kan eg å spele bass i desse draumane, faktisk er eg så god at Steve Harris ikkje får spele. Og då føler eg meg spesiell igjen.

Ellers er det lite nytt. Eg har lagt til to nye "bloggar" på lenkjene. Den eine er frå Odne, ein matte- og kjemi-kompis frå vidaregåande, den andre er Sindre, ein splitter pine gal fyr frå Valdres. Og så kjem eg til å bytte om på rekkjefølga på avslutninga mi.

Vi snakkast,
Erlend

"Silence, Man-Horse!"
-Deputy-Director Bullock, American Dad

The Apocalypse Dudes

I dag skal eg fortelje litt om meg og venane mine. Vi har i dei siste par åra vore ganske så "nerdete", som bermen kallar det, og vore interesserte i fantasy, dataspel og liknande. Ikkje at det plaga oss akkurat, vi dreiv no med det og meir var det ikkje å seie om den saka.

Men du lurer kanskje på kvifor eg har tatt ein Turboneger song som tittel, og grunnen er ikkje at mitt kjære syskenborn Lars nettopp hadde ein bloggpost med ein U2 song som tittel iallefall. Nei, saka er nemlig slik at medan vi framleis gjekk på Ulstein Vidaregåande (ellers kanskje på Herøy? Eg har blitt så glømsk på mine gamle dagar at det er vanskeleg å halde styr lenger). Uansett, det var ein eller annan gong på vidaregåande at eg og tre av mine nærmaste kameratar starta å spele rollespelet "Warhammer Fantasy Roleplay V.1". Når eg nemnar rollespel, så ikkje tenk svarte kle, stearinlys og goth-metal der spelaren må døy når karakteren døyr, men tenk heller på ein gjeng som let fantasien flyte ut over det heile, med ein gamemaster som berre var med for turen sin skuld.

Vi kalla oss "The Apocalypse Dudes", for karakterane våre var eigentleg kun flinke til å lage kaos og ugagn. Gruppa besto av Eirik "Kebab" Ottesen som gamemaster, Arve "P" Pedersen som sterk dverg, Christopher Robin "Chubby" Skuggen som kvinneleg kleptoman hobbit med hårete leggar og meg sjølv som jålete alveadelsmann. Vi var på mange fabelaktige eventyr, der vi redda jomfruer, øydela fleire barar i våre velkjende barsslagsmål og sprang vekk frå alt som var farleg. Etterkvart vart både mannskap og regelsett oppdatert og vi fekk med oss Ingar "Fruity" Heimland som krigsprest med oss på våre eventyr.

Her har vi P, Kraken, Chubby og Fruity medan Kebab ser på med sine argusauge.

Sidan den tid, sjølv om vi har vore spredt litt for alle vindar (iallefall to), har vi alltid hatt tid til å spele litt rollespel inni mellom, noko som har gitt oss alle gode minne.

Gjesteopptrednar har The Apocalypse Dudes også fått, frå blant andre politimannen Ole Martinus "Oiler" Breivik, rottefangaren frå Scheide aka Marius "Spoons" Scheide og Martin "Brennt" Flø, som dessverre vart brennt av ein ildtrollmann for litt sidan.

Her ser du tre av The Apocalypse Dudes sine beste allierte: Spoons, Oiler og Brennt.

The Apocalypse Dudes kjem alltid til å finnast, i ein eller annan form, heilt til vi går inn i mytene si verd. Og eg gler meg allereie.

"Vinner vi over romerne en gang til, er vi fortapte!"
-Pyrrhus, konge av Tarentum.

Vi snakkast,

Erlend

Ein guide til bloggbilete

I følge visse reglar og normer bør ein blogg vere overlessa med bilete. Det er noko alle veit. Og her veit eg at min eigen blogg ikkje held heilt stand. Noko må gjerast, og det kjapt! Eg må skunde meg å legge inn bilete av meg og venene mine, helst i flaue og upassande situasjonar, og med uklår biletkvalitet sjølvsagt. Nærbilete der ein berre ser ei knekkt nase, ei ølflaske og to tanketome auge er også godkjente. Robert viser her korleis ein skal gjere det!

Men det er sjølvsagt ein annan grunn til at ein vil legge opp bilete på bloggen sin, sjølv om det er berre eit fåtal som er så usjølviske at dei gjer det. Nokon vil rett og slett dele ein vakker komposisjon med andre på verdsveven. Dette uvanlege og fascinerande fenomenet er det sjeldan ein får oppleve, vanlegvis skjer det berre ein gong kvart jubelår, men i dag har eg tenkt å dele eit bilete med dykk. Dette biletet til høgre er eit symbol på samhald, venskap og kameraderi til siste blodsdråpe. Biletet, tatt under den siste fotballcupen på Danvik fhs, viser Christian, ein hårete Erlend med tenna på tørk, Liv Karin og Kim frå laget Poetisk Svetlund. Berre sjå på våre fantastiske drakter, laga med gråteip, ein printer og mykje kjærleik. Det beste året i mitt liv er over, og no er det berre å la nedgongen bli så slak som mogleg.


Ellers i det siste har eg hatt mykje å gjere. I dag hadde eg prøve i latin, som gjekk ganske bra. Genetiv er forresten noko sabla herk. Men det verste var at når eg kom heim, fekk eg eit såkalla "østrogensjokk", og satte i gong med å vaske opp, rydde rommet mitt og vaske! Kva er det neste? At eg byrjar å betale rekningar, giftar meg og får 9 til 4 jobb? Eg fryktar det verste.


Eg kjem også til å gjere eit par småendringar på bloggen min. Eg kjem til å avslutte kvar post med eit sitat av ting som eg anten føler at det passar, eller at det berre er morosamt. Eg har også lagt til eit par andre linkar til bloggar skreve av folk eg kjenner.


"You know, I always thought that dogs laid eggs.... And I've learned something today."
-Peter Griffin, Family Guy


Vi snakkast,
Erlend

Forfattar...eit uegna yrke?

Eg er, som kanskje eit par av dykk veit, ein fyr som skyr ærleg arbeid som pesten. Etter tre månadar med intens sommarjobbing denne sommaren, fekk eg ein frykteleg avsmak på arbeidslivet. Opp tidleg, få pauser (og aldri når eg helst villle ha det) og ikkje minst blir ein ofseleg sliten av det. I det store og det heile var det ei avskrekkande oppleving, som eg heldigvis har lagt bak meg no.

Eller har eg det? I mitt 19. år gjekk eg på fagre Danvik folkehøgskule og lærte meg å føre pennen til eigne og personlege skriverier. Altså, eg lærte meg å bli forfattar. "Men," høyrer eg deg rope, "er ikkje det eit perfekt yrke for ein latsabb som deg?" Og her, kjære lesarar, er det de tek frykteleg feil. Fordi å skrive ei bok er uhorveleg mykje arbeid. Ein må gjere bakgrunnsarbeid (det som på norsk heiter "research"), prøve seg fram med forskjellige formuleringar og ikkje minst få flyt i historia. Dessutan endar du opp med å skrive heile historia fleire gongar for å få det perfekt (på norsk "drafts"). Og ikkje nok med det, når du endeleg er fornøgd med skaparverket ditt og sender det inn til eit forlag, er det mest sannsynkeg at dei kastar det rett tilbake med nye tips (dersom du er heldig) om korleis DEI vil ha den før dei gir den ut. Og når den endeleg er ute, er det ingen som vi kjøpe den, enkelt og greit fordi forfattaren ligg lysår framfor si eiga samtid, og ein endar opp med ein eller annan lærarjobb medan ein ventar på at det umoglege skal skje.

Nei, kjære lesarar, å vere forfattar er eit tungt og utakknemleg yrke. Men spørjemålet er likevel, kvifor gjer eg det? Kvifor slavar eg vekk timesvis med jobbing som eigentleg burde bli brukt til å jobbe med semesteroppgåvene mine? Svaret er et eg må. Gjennom dikta og "romanane" mine (eg brukar ordet laust, sidan eg aldri kjem meg lenger enn første kapittel) til å forstå livet mitt, samfunnet og dei andre menneska rundt meg, og til å bearbeide den traumatiske barndommen min. Eg vil til slutt berre avslutte med eit lite dikt som kanskje kan brukast til å forstå meg betre og som vil vere til god hjelp når ein av dykk skal skrive biografi om meg etter min død.

Infantilisme

Det grunnleggjande gode
Kan vi aldri få att
Vi har vakse frå kreasjonens vugge

Der våra tankar, ord og handlingar
Vart lovprisa av dei over oss

Vårt fall var stort
Men vår vekst vart større

Vi snakkast,
Erlend

Ein rekord i vasken, ein annan i veven

Då var Erlend Håberg på verdsveven igjen, etter eit hårreisande forsøk på msn spaces skal eg no prøve den litt meir stabile og forhåpentlegvis enklare å forstå blogspot. Men tida vil vise. Men først litt om meg sjølv og om kvifor eg har starta denne bloggen. I Håberg-klanen har lenge etterkomerane til min onkel Arne gjort det sterkt med blogging, og no er det opp til meg å representere Helge-sida av klanen.

Litt meir om meg sjølv. Eg er no historiestudent og liksomforfattar som bur i Bergen, der eg bur saman med to andre likesinna (men ikkje likeverdige) fyrar frå det fagre, søre Sunnmøre. Vi delar ei leiligheit med 3 soverom, eit knøttlite bad og eit roterom som kanskje kan gå som eit kjøkken. Her prøvar vi å rydde så lite som mogleg, medan vi ser på America's Funniest Home Videos på TV Norge og høyrer på god, gamaldags metalmusikk frå 70- og 80-talet. Når vi snik oss ut av huset er det vanlegvis for å leike med små plastikksoldatar i ein kjellar i Bergen sentrum. Og slik går no dagane.

No i det siste har Bergen nettopp opplevd noko historisk. Vi har satt rekord med 85 døgn på rad med nedbør, som diverre endte i går med ein dag med kun opplett. Om det er verdsrekord, Noregsrekord, kretsrekord eller noko heilt anna veit eg ikkje, men ein rekord bør nå likevel feirast med sombrero snurrbart. I dag snør det forresten.

Jaja, snakkast sikkert når eg for noko nytt å skrive om.